Preek Heemse, 24 maart 2024

Tekst: Jeremia 4:19-5:1 en Lukas 19:41-44

 

Geliefde gemeente van onze Heer, Jezus Christus,

[#1 inleiding] Wat kunnen tranen en blijdschap soms dicht bij elkaar liggen.

Je bent blij met een verjaardag, een jubileum, een geweldig doelpunt, een sportieve prestatie.

Maar tegelijk kan er dan bij alle blijdschap, een traan over je wang bengelen.

Wat een feest: wat een hoera stemming en tegelijk kan pijn dan extra gevoeld worden.

Pijn over een gemis, een conflict, een tegenslag of last. Zodat je verdriet voelt.

Wat geweldig dat jubileum, er zijn versieringen, maar je mist dan juist iemand.

Wat fijn dat je je verjaardag kan vieren, maar dat je tegelijk zorgen kan hebben.  

Geweldig die sportieve prestatie, maar je bedenkt ook wat het je gekost heeft.

 

Juist in de kerk gebeurt dat ook vaak: want hoe dichter je komt bij de kern van het leven.

Dat wat echt belangrijk is in het leven, waar het echt om draait, kom je dichter bij je hart.

Daar waar enorme blijdschap en dank kan zijn, lofprijzing: over God die regeert.

Over Jezus die redt en bevrijdt. Over de redding van de zonde en ondergang.

Wat een wonder is het teken van de doop, maar wat kun je dan ook pijn voelen.

Wat bijzonder is een belijdenis, maar tegelijk: wat mis je mensen die niet voor Jezus kiezen.

Geweldig als je een trouwdienst hebt, maar ook dan kunnen er tegengestelde emoties zijn.

Wat goed om hier zondags het feest te vieren van Jezus, van zijn offer van ons,

om het avondmaal te vieren: maar wat kun je anderen missen die het niet mee willen maken.

Sowieso is het avondmaal vol tegenstellingen:

want we vieren de geweldige bevrijding die er komt door de bittere dood van Christus aan het kruis.

 

[#2a Hosanna voor de koning!] Als we vandaag met palmpasen de lijdensweek ingaan, zien we de dat dubbele.

Jezus wordt met gejuich binnengehaald als de nieuwe koning.

Er klinkt: Hosanna in de hoge! Ere zij God!

Nu zingen de mensen wat de engelen met kerst zongen bij Betlehem:  

Vrede op aarde! Jezus rijdt om een ezel, die de leerlingen opgehaald hebben.

Hier komt de vorst van Jeruzalem. Het hoeft nu niet meer geheim te blijven.

Ze hoeven niet langer te wachten. Er breekt een groot gejuich uit.

De koning van Israël wordt binnengehaald met palmtakken, als de grote redder.

De mensen leggen hun kleden op de weg, ze leggen hun kleden op de ezel.

Wat moet Jezus geraakt zijn door de trouw en toewijding van zijn leerlingen.

De Farizeeën ergeren zich er aan. Ze openen hun hart niet voor Jezus.

Maar Jezus laat zich er niet door beletten: zelfs als de mensen moeten zwijgen,

Dan zouden de stenen nog spreken. Straks zal in ieder geval de steen van het graf spreken:

Als iedereen stil en denkt dat het voorbij is, is de steen het teken: God is sterker dan de dood.  

Onder dat gejuich trekt Jezus op naar de stad. Hij komt over de olijfberg heen.

Dan ziet Hij de stad liggen: de stad van Vrede, Jeruzalem,

de stad waarin God zijn huis heeft staan.

Waar God de vrede voor heel de wereld wil brengen. Zoals zoveel pelgrims die gouden stad,

In het licht van de zon hebben zien liggen, als ze om de hoek komen,

met in het midden de tempel, zo prachtig opgeknapt door Herodus.

Nu komt Gods eigen zoon! Nu komt de redding. Echte vrede voor heel de wereld.

 

[#2b Tranen over Jeruzalem] Maar wat is dat? Je ziet de tranen bij Jezus in de ogen staan.

Hij huilt. Terwijl ze de berg afgaan, krijgt Hij verdriet en is Hij diep bewogen.

Tegenwoordig kun je op die plek een kerk bezoeken: Jesus Flevit, Jezus weende.

Tussen de top van de olijfberg en Getsemane aan de voet, is er de kerk.

In de vorm van een traan en met kruiken op de hoeken, als teken dat God de tranen opvangt.

Waarom huilt Jezus? Om zichzelf? Zoals Hij angstig was in Getsemane,

Zoals Hij aan het kruis riep: Mijn God, Mijn God, waarom verlaat U mij?

Nee, Jezus huilt om de stad Jeruzalem. Omdat Hij weet wat er straks zal gebeuren.

De stad zal belegerd en verwoest worden. Geen steen zal op de andere gelaten worden.

Het moment van Gods ontferming hebben ze niet herkend.

Hij komt de vrede brengen, maar zij nemen Hem gevangen en zullen Hem kruisigen.

Zij willen Hem niet aannemen, maar wijzen Hem af. Ze doden Gods eigen zoon.

Ze kiezen voor het ongeloof, voor de afwijzing, voor hun eigen weg.

Ze willen Jezus niet als hun redder. En de mensen die meelopen,

Ze zullen Hem straks verraden, ze zullen roepen: Kruisig Hem! Deze koning willen we niet.

Herken je die pijn en dat verdriet? Misschien over jezelf als je Jezus teleurgesteld hebt.

Als je Hem vergat, die zoveel voor je over had. Verdriet over je zonde.

Over het gemak waarmee je Jezus vergeet of Hem op jou manier wil hebben.

Zoals de mensen Hem niet echt als koning aannamen. Jezus huilt over de afwijzing:

Deze stille week richt je je op Jezus: ik hoop dat het je ook tot inkeer brengt of jezelf.

Over hoe vaak we Hem door onze daden, gedachten vergeten zijn.

Waren het niet mijn zonden die hem de kruisweg op stuurden …

 

[#3] Als we zo Jezus zien huilen over de stad Jeruzalem, zien we hem het meest als profeet.

Wat lijkt hij dan op Jeremia. Ook Jeremia moest zeggen dat het volk Gods toorn had verdiend.

Geen steen zou op de andere blijven, de stad zou verwoest worden.

We lazen hoe Jeremia’s hart bonst in zijn keel, hoe hij huilt om de stad.

Gods mooie stad wordt verwoest door de vijand, slag op slag, alles gaat kapot.

O bonzend hart, o razend hart, ik krimp ineen van pijn. Hoe lang duurt dit nog?

Ze maken de steden kapot en ze scheuren de doeken van de tenten.

Een omgekeerde schepping wordt beschreven: de vogels, de bomen, het licht,

De mensen, de heuvels, alles wordt doods en verlaten … alles wordt donker.

God haalt zijn licht weg, zoals toen Jezus aan het kruis hing en het donker werd.

Er is niemand, niemand die goed doet, ieder verdient Gods straf.

De profeet huilt de tranen van de profeet die doorziet wat er gebeurt.

Dat de stad te gronde gaat aan hun zonde en ongeloof.

Het zijn zulk soort profetische tranen die Jezus huilt.

Hij heeft het volk willen bereiken met zijn woorden, zijn gelijkenissen.

Met zijn leer over het koninkrijk en de liefde voor de naaste.

Hij heeft het volk gewaarschuwd, wonderen gedaan, zijn liefde getoond.

Zijn laatste poging komt niet in een mokerslag, maar in zijn verdriet.

Jeruzalem, ‘mijn kinderen’, met vaderlijke bewogenheid huilt Hij om hen.

Zou die laatste emotionele boodschap tot hen doordringen?

Dringt het tot jou door, deze week voor Pasen: dat Jezus jouw hart en leven vraagt?

 

Je kunt verdriet hebben over je eigen zonden, maar ook verdriet om wie Jezus niet aanneemt.

Als je Jeremia ziet op dat schilderij, dan huilt hij, houdt zijn hoofd vast,

Achter hem brandt de stad. Als we de stille week ingaan: straks Pasen vieren,

Begrijpen we de diepte van Jezus dood pas echt

als we zien hoe erg we zonder Hem er aan toe zijn.

Als je zo pijn voelt om iemand die Jezus niet kent, weet dan dat Jezus die tranen huilde.

Dat Jezus ook daarin met je mee kan voelen. Laten die tranen een gebed zijn tot God.

Waarin je de namen van zovelen aan hem opdraagt en in zijn handen legt.

Een liefde, een bewogenheid, die we zelf niet kunnen dragen.

Maar die Jezus op zich wilde nemen: Hij is trouw, Hij is overwinnaar,

Als voor ons alles duister is, als de schepping zwijgt, en alles stil is ..

Wil Hij zijn trouw tonen, doet Hij zijn wonderen … laten we Hem daar steeds weer om bidden.

Dat jij zelf daar ook je hart mee mag vullen en dat er dan ook nieuwe vreugde kan komen.

 

[#4 kruis] Misschien zeg je: moeten we in deze tijd nog zo met voor of tegen komen?

Spreken over oordeel. Dat je verloren gaat als je Jezus niet aanneemt als je redder?

Iedereen is toch vrij een weg in het leven te kiezen. De één is toch niet meer dan de ander.

We laten elkaar toch vrij?

Toch ben ik bang dat je dan de diepte van Jezus werk niet ziet.

Dat je dan Goede Vrijdag en Pasen niet op de juiste manier gaat vieren.  

Dat je niet werkelijk het probleem van de wereld ziet, dat zou blijven als Jezus niet zou sterven.  

Hij moest sterven, om onze zonden op zich te nemen.

Pas als je dat ziet, begrijp je waarom Hij stierf.

Waarom het nodig is dit zelf ook aan te nemen:

Ik bid dat je door de Geest die liefde in je hart aanneemt.

 

Om zo te spreken over het kruis waar alles mee staat of valt, is nodig!

Zeker als je werkelijk het probleem van de wereld ziet. Wat is er een haat en een oorlog.

Wat een vreselijke aanslag in Moskou, een strijd in Oekraine en Gaza die maar niet stopt.

Wat kun je persoonlijk een pijn hebben, een zorgen, een gemis.

Jezus leed onder het geweld dat Hem werd aangedaan; Jeremia had verdriet over de strijd.

Maar in die ellende blijft God niet een afstandelijke God, die ver boven de wereld hangt.

Zijn liefde blijft maar niet ver weg zweven: Hij huilt over de ellende in de wereld.

Zijn liefde gaat in in onze wereld, in ons leven, Hij wil van zijn kant redding geven.

Dat doet Hij door zelf de straf, de dood, de pijn, de nood te dragen.

Haar mee nemen op zijn weg naar het kruis. Maar ook op te staan:

Er is hoop die groter dan de dood is, er is leven sterker sterven!

 

[#5 op weg naar volmaakte blijdschap] We gaan de lijdensweek in.

We gaan op weg naar Gods grote vreugde.

Aan de het kruis wordt onze schuld betaald, nog maar een week en we vieren het licht.

Hij is door God verlaten, zodat wij nooit verlaten zullen worden.

Jezus die het leven is en opgestaan uit de dood. Wat een feest.

Straks zullen we zijn in het land waar nooit meer tranen zijn.

Een nieuw hemels Jeruzalem. Wat een complete vreugde.

Jezus daar mogen ontmoeten, de Redder die ons zal ontvangen als koning van vrede.   

De weg ernaar toe is nog dubbel, vol omzwervingen zegt Psalm 56.

Maar onderweg telt God ook onze tranen.

Hij bewaart ze in zijn kruik. Hij zal ons terzijde staan!

Op God wiens woord ik prijs, blijf ik hopen.  

Ik hoop dat je, ook al is het hier nog gemengd: de tranen en de vreugde,

Door de Geest met die hoop in een diepe blijdschap op weg mag  gaan naar Pasen.

Dat dat je mag vullen met liefde voor God en diepe liefde voor de naaste! Amen