Preek Heemse, 1 okt 2023

[#1] Geliefde gemeente van onze Heer,

[#2] Wij kennen misschien het oktoberfeest, maar als de Joden vieren nu het Loofhuttenfeest.

In lange reidansen komen ze naar buiten, trekken door de wijngaarden met druiven (Ri. 21).

Ze verlaten hun stevige huizen en gaan wonen in een gammel hutje.

Die wordt gemaakt van de takken van beekwilgen, dadelpalmen en loofbomen.

Een week lang wonen ze daar. Wonen in de natuur, wonen dicht bij God.

 

Hoe zou je het vinden om daarin te wonen?

Het voelt een beetje als kamperen: Spelletjes doen, genieten.

Lekker buiten zijn, goed eten. Met je vriendinnen, vrienden of familie. Niet naar school hoeven.

Even lekker ontspannen. En vooral blij zijn: een hele week lachen en je verheugen.

 

Maar als het geen keus zou zijn:

Stel je moet een weekje op het AZC gaan slapen?

In kleine kamer met een paar mensen, en op dezelfde gang mensen uit allerlei landen.

Denk aan de mensen in Marokko die na de aardbeving niet hun huis in kunnen?

Of de mensen in Libië waar het huis van weggespoeld is.

Nee, altijd wonen onder wat takken en kleden is geen pretje.

 

Het volk had het 40 jaar meegemaakt toen ze door de woestijn trokken.

Daar denken ze in die week dan ook aan terug: hoe moeilijk het was, maar dat God zorgde.

Hij was boven hen ter bescherming, zoals dat dak.

Maar uiteindelijk kwamen ze in het beloofde land.

Ze gingen wonen in huizen die ze niet gebouwd hadden

en oogsten van olijven die ze niet geplant hadden.

Maar één week per jaar stuurt God hen terug naar zo’n tentje.

Een week daar wonen, om te beseffen dat je alles van God krijgt.

En hopelijk daarna weer terug in je eigen huis.

Wat kun je blij zijn als je na de vakantie weer in je eigen bed ligt,

op die heerlijke bank kan zitten en kan koken in je eigen keuken.

 

[#3] Wat is nu typisch voor het Loofhuttenfeest? Het is het derde en het grootste feest.

Eerst had je al het  Pesachfeest en daarna het wekenfeest (ons Pinksterfeest).  

Ook feesten van de oogst: de eerste oogst is binnen met Pesach,

De laatste oogst wordt van het land gehaald met het wekenfeest.

En wanneer ook de druiven, de olijven, de dadels, de vruchten geoogst zijn:

Dan is er het Loofhuttenfeest. De meeste van ons krijgen maandelijks hun loon.

Wat kun je blij zijn als je rekening weer gevuld is. Of als je voor het eerst geld verdiend.

Maar in de landbouw heb je maar één keer per jaar, met de oogst echt je bezit binnen.

Als de voorraadschuren gevuld zijn en ze de winter door kunnen komen,

dan worden de mensen uit hun huizen gehaald en in hun hutje gezet.

Om te voorkomen dat ze denken: wij kunnen het leven hier op aarde zelf wel maken.

Wij regelen het hier wel, we hebben het zelf in de hand.

Ze worden als het ware even weer de woestijn ingestuurd.

Toen ze niets hadden, en ze moesten leven van manna, kwakkels en een waterbron die God gaf.

 

Zou dat voor u, en jou en mij ook niet goed zijn?

Zou je dan niet veel meer meeleven met de mensen in het AZC, in Libië of in Marokko.

Vertrouwen we op Gods zorg, of vertrouwen we vooral op onszelf?

Iemand zei: ‘A man’s home is his castle’. Je huis is je kasteel.

We leven er als prinsen en prinsessen. We vertrouwen op de muren, de bankrekening.

Op de auto, op het bezit, op de toelage, op het stevige dak, op het comfort: op je wonen bij jezelf.

Je maakt je leven aangenaam en bouwt het op de zekerheden die je kan aanraken.

 

Herken je dat? De koelkast, vrieskist en voorraadkast zijn gevuld. Het gaat goed!

Ik zag een stukje op het journaal: de gasvoorraden zijn weer bijna op 100%.

Maar als dat je zekerheid is, als dat je bestaan is, dan kun je jezelf ook voor de gek houden.

Want wat is nu echt je houvast in het leven en in het sterven?

Wie geeft je werkelijk houvast en een toekomst vol van hoop?

Als alles hier wegvalt, het huis je wordt afgenomen, je je gezondheid kwijtraakt?

Er een crisis of oorlog komt, die je niet ziet aankomen, zoals de coronacrisis.

Als je je geliefde niet kunt vasthouden of als er enorme schulden komen?

Wat heb je dan aan een mooi huis hier op aarde? Een woning door mensen gemaakt?

Wie helpt jou werkelijk door het leven heen?

 

[#4] Daarom worden de Israëlieten naar buiten gestuurd.

Gaan ze in een hutje wonen: moeten ze even hun zekerheden loslaten.

en hoe wordt zo’n loofhut gemaakt? Van looftakken, takken met bladeren.

Het mag niet helemaal gesloten zijn: er is een ruimte tussen de grond en de muur.

Er is ook een gat in het dak, zodat ze naar boven kunnen kijken.

Zodat ze hun zicht op God houden: denken aan Hem die in de hemel woont.

Zo wonen ze bij God! God die voor hen wil zorgen.

Want dat had God gedaan in de woestijn. Hij had hen gedragen.

Als op de vleugels van een adelaar: bij alle gevaren ging hij mee.

Hij wees hen de weg met de wolkkolom en beschermde hen met de vuurkolom.

 

Als je zo buiten was, was het even weer of je weer heel dicht bij God was.

Dat je echt alles van Hem verwachtte. Bij alle gevaren die je kunnen overkomen.

Wonen bij God, heeft ook veel te maken met veiligheid. God die je beschermt.

Wanneer je geen stevige muren hebt, maar een gammel hutje,

Weet je dat uiteindelijk op God bent aangewezen. Op zijn zorg.

 

We hadden er mooie gesprekken over op catechisatie. Dat er soms moeilijke dingen gebeuren.

Een ongeluk, de coronacrisis, iemand die overlijdt in je omgeving.

Wat zijn we als mensen kwetsbaar. Kunnen we het moeilijk hebben.

Maar wat is het dan goed om te wonen bij God. Om bij Hem te schuilen.

 

De psalmen staan vol met liederen daarover: wonen bij God is een zegen (84).

Een ding blijf ik slecht vragen: bij U te wonen al mijn levensdagen (27).

Wie op Gods bescherming wacht, vind bij God een schuilplaats waar hij overnacht (91).

Wat een vreugde, wat een feest mag dat geven! Een feest in oktober.

Van die vreugde die de mensen bij God vinden zijn ze vol.

Het is een uitbundig feest, dat loofhutten feest.

Ze verblijden zich, juichen, vieren feest. Want de oogst is binnen.

En ze mogen God kennen en leven onder zijn leiding en zegen!

 

[#4] Misschien denk je wel. Alles lief en aardig, maar wat heb ik nu echt aan God.

Waarom gebeuren er dan toch zulke moeilijke dingen, als ik veilig mag zijn bij Hem?

Waarom gebeurde toch dat ongeluk? Waarom mocht hij of zij niet langer leven?

Waarom zo’n zinloze ramp in Libië en een aardbeving in Marokko.

We kunnen nu wel helpen, maar had God dit niet kunnen voorkomen?

Ik heb misschien eerder de neiging om God de rug toe te keren.

Om te zeggen: het maakt geen verschil of ik geloof of niet.

Als ik bij mensen kom die niet geloven redden zij zich ook wel.

Waarom is het leven soms zo kwetsbaar, vergankelijk, snel … een gammel hutje ipv een kasteel.

 

Heeft het wel zin om te geloven.

Is het antwoord ‘ik weet het niet’, op de vraag “waarom?” helaas een antwoord dat vaak gegeven moet worden. Je weet het niet …

Maar er is er één die de pijn het diepst gevoeld heeft.

Aan de blik in zijn ogen aan het kruis, zie je hoe Hij de nood en zonde gedragen heeft.

Hij werd in de moeite door God verlaten, om onze zonden, zodat wij nooit verlaten worden.

Hij werd uit de hemel, het mooiste huis van zijn vader gestuurd, om bij ons in een stalletje te wonen.

 

Zodat God nu kan zeggen: ‘ik ben bij je’. Omdat hij verlaten is, zal ik jou nooit verlaten.  

Hoe moeilijk het ook is. Ik laat je niet alleen, ik laat je niet los. Je mag wonen bij mij.

Ik heb je uit de macht van de duivel en het kwaad bevrijd, Ik zal je vasthouden.

Je mag innerlijk met Mij verbonden zijn en blijven.

Ik geef je een toekomst vol van hoop. Ook al wordt de aardse tent hier afgebroken.

Je mag weten dat ik een vaste woning voor je heb in de hemel, niet door mensenhanden gemaakt.

Daarheen zal ik je veilig leiden. Daar mag je vast op vertrouwen.

 

[#5] Maar nu komt de spannende vraag voor vandaag: Woon jij ook bij God?

Zul jij straks bij God wonen? Of vergeet je God, verlaat je God, geef je de moed op, dwaal je af?

Dat je nog wel een oktoberfest viert, blij bent met de oogst, maar dat je leeft van:

Pluk de dag, haal uit het leven wat erin zit, want je leeft maar één keer. Feest zonder God.

Of dat je wel geniet van kamperen en vakanties, maar dat je God en de naaste vergeet.

Dat je het jezelf comfortabel maakt, maar slechts af en toe naar Gods huis komt of samen te vieren.

Dat je alleen bezig bent met wonen, werken, leven, je huis als een kasteel, maar God vergeet.

Johannes dacht ook: straks is er niemand meer die aan God denkt, die bij God wil wonen.

Maar dan mag hij in de hemel kijken, en hij ziet een enorme massa gelovigen.

Gelukkig er zijn er toch veel die bij God gaan wonen. Wat een bemoediging. Je bent niet alleen.

Al zit je misschien alleen in de kerkbank, of met maar weinig mensen in de kerk.  

Wat ziet Johannes? Wat hebben die mensen in hun handen. Palmtakken!

Ze hebben witte kleren aan, ze vieren daar het Loofhuttenfeest!

Wij vieren hier wel het Paas- en Pinksterfeest, maar het grootste feest is straks in de hemel.

Het feest waarbij Jezus op aarde zei: Ik ben de bron van levend water.

Kom naar mij, bij mij kun je je dorst lessen, stromen van levend water zullen uit je stromen.

Ze worden geleid door Jezus, komend vanuit de woestijn, naar de bron van levend water.

Het zal een eeuwig vreugdevol feest zijn. Eeuwig wonen bij God. Tot in eeuwigheid.

Laten we leren om hier al te wonen bij God.

Niet te bouwen op onze zekerheden, huizen en voorraad.

Maar te zien dat we onderweg zijn. Onderweg, maar niet alleen.

Onderweg met Jezus die alles voor ons gegeven heeft en alles nieuw zal maken.

Haak niet af, neem elkaar mee, geef om elkaar, houd vol om straks eeuwig te wonen bij Hem!

Kan Hij ook voor jou een kamer klaarmaken in zijn huis?  Amen