Preek 9 juni 2024, Heilig Avondmaal

Tekst: 1 Petr 1:13-2:5

Geliefde gemeente,

Gehoorzaam zijn … dat is soms beste lastig.

Niet alleen als klein kind: als je vader zegt dat je naar bed moet,

als je moeder zegt dat je aan tafel moet komen voor het eten.

Als jongere als een leraar iets vraagt, bij de sport als je een opdracht moet doen.

Gehoorzaamheid … dat is ook iets wat nodig is in de kerk.

Dat als je Jezus liefde hebt ontdekt, ook tijd voor Hem maakt en voor zijn gemeente.

Vroeger ‘moest’ je misschien naar de kerk, maar zijn we nu nog gehoorzaam aan Jezus?

Als we kijken wat Petrus hier schrijft aan mensen die net Christen zijn geworden,

geeft hij vijf duidelijke opdrachten: vijf keer iets dat moet.

[er staan wel meer opdrachten hier, maar vijf keer staat er een imperativus, een bevel]

Het zijn mensen die het moeilijk hebben: ze worden vervolgd om hun geloof

Door de wrede keizer Nero. Er is verdrukking en ze leven verspreid over een groot gebied.

Ver van hun vaderland vandaan. Petrus spreekt erover dat God hen niet vergeet.

Dat Hij hen ziet, in hun nood, in zorgen. Zoals God ook jou ziet.

Hoe hij je elke dag wil leiden, door lijden heen naar Gods heerlijke licht.

Vijf dingen ‘moeten’ dan. Blijf je hoop gericht houden op het goede dat zal komen (1,13) …

wel eens lastig als het leven zo tegen zit.

Leef een leven dat heilig is, en laat je niet leiden door slechte begeerten (1,15)

Heb vrees, eerbied en ontzag voor je Vader in de hemel tijdens je leven als vreemdeling (1,17).

Heb elkaar onvoorwaardelijk lief, met een zuiver hart (1,22) .. dat kost soms best veel energie!

Verlang als pasgeboren kinderen naar de zuivere melk van het woord (2,2)

Vijf opdrachten voor een volk van God, dat zomaar God kan vergeten of de hoop op kan geven.

Het bijzondere is dat Petrus je hierin eigenlijk meeneemt naar de tijd van de uittocht.

Toen de mensen voor het eerst het avondmaal, het Pesachfeest vierden.

Hier staat: omgordt de lendenen van je verstand,  in Egypte moesten ze hun mantels opbinden.

Hier staat je bent vrijgekocht door het bloed van Jezus Christus,

En dan verwijst hij naar het lam zonder smet en gebrek, zoals ze dat aten met Pesach.

Ze moesten toen Egypte de hoop vasthouden, en verlangen naar de redding.

Wanneer Mozes niet duidelijke instructies had gegeven voor die dag

dat ze uit de slavernij zouden worden bevrijd, dan waren ze slaven gebleven.  

Zo spoort Petrus hier de kerk aan om staande te blijven en je te houden aan opdrachten.

Niet als een controle systeem, niet als verplichting, maar hij wijst de weg naar bevrijding aan.

Want dat is het uiteindelijk doel, dat we met elkaar in vrede en geluk bij God mogen leven.

Bevrijd van alle zonde, strijd en moeite. Niet meer die ziekte, niet meer dat zelfgerichte.

Niet meer die ruzie die je energie opvreet, niet meer die verslaving, niet meer die pijn.

Daarom moeten we blijven hopen, liefhebben, verlangen naar Gods woord,

heilig leven, ontzag voor God hebben.

Het bijzondere alleen is dat dit allemaal tijdelijke opdrachten zijn.

Er komt nog een zesde aansporing, maar die staat er anders:

Dat is een opdracht die voor altijd geldt. Word een steen voor de bouw van Gods huis.

Petrus zo een soort recept voor hoe we met elkaar werkelijk een gemeente kunnen vormen.

Als je een cake wil bakken moet je ook een recept volgen, allemaal opdrachten:

Meng in een kom boter, suiker en vanillesuiker.

Mix dit tot een romig mengsel.

Voeg de eieren één voor één toe en mix tot een glad mengsel.

Stort het beslag in een ingevette en bebloemde bakvorm.

Bak de cake in 60 minuten gaar op 175 °C

(https://www.laurasbakery.nl/basisrecept-vanillecake)

Dat zijn al allemaal losse opdrachten, en als je die loskoppelt denk je: hoe zo moet ik dat doen?

Maar er is één doel wat je hebt: die heerlijke vanillecake maken!

Zo waren er volk in Egypte losse opdrachten, maar het grote doel stond vast.

Voor de christenen in de tijd van Petrus net zo. En zo ook voor ons!

Waarom hebben we lief, houden we de hoop vast, verlangen we naar Gods woord?

Omdat we uiteindelijk samen dat nieuwe huis van God willen zijn.

De plek waar hij met ons wil wonen en we met hem in vrijheid leven.

In liefde met elkaar, in volmaakte vrede. Hij wijst de weg.

Het is een opdracht, maar ook een uitnodiging: volg die weg.

Blijf hopen, blijf komen, blijf liefhebben: dan vormen we met elkaar Gods huis van vrede.

Ik bid dat dat verlangen aan tafel gevoed mag worden en die eenheid met God en elkaar ervaren!

Amen