Preek Rijnsburg, 11 mei 2025

Efeze 4:1-16 (Dienst met bevestiging ambtsdragers)

 

Geliefde gemeente van onze Heer Jezus Christus,

[#1] Wat is makkelijker: ruzie maken of eensgezind bij elkaar zijn?

Vandaag op moederdag denk ik dat moeders heel blij zijn als je het goed hebt.

Psalm 133 zingt over broers die in vrede samen zijn.

Dat je je een voelt, dat samen ergens heen gaat, samen iets onderneemt.

Maar, jongens en meisjes, er zal ook wel een ruzie zijn.

Omdat iemand zegt: ‘Nu wil ik hiermee spelen!’ ‘Waarom zit je me te pesten!’

Zo kan dat er ook zijn op je werk: dat jarenlang een collega je frustreert.

Dat levert uiteindelijk meer verdriet en frustratie op, dan als je eensgezind bent.

Vaak zie je de goede dingen die je samen hebt niet eens zo bewust.

Maar valt het wel op als er meningsverschil is, zorgen en onenigheid.

 

Wanneer Paulus vanuit de gevangenis aan de gemeente schrijft,

dan brengt hij niet de verschillen onder de aandacht (die kent iedereen wel!),

maar hij benadrukt de eenheid die er is binnen de gemeente van Efeze.

Paulus zegt het zo: Bewaar de eenheid.

U bent één lichaam en één geest, hebt één hoop op grond van een roeping.

Een Heer, een geloof, een doop, een God en Vader!

Zo kennen we dat ook uit het lied: de kerk van alle tijden. Een doop en een heilige dis.

Een Heer op wie te bouwen haar troost en rijkdom is.

Het is makkelijker om ruzie te maken, maar dat werkt negatief.

Paulus wil dat ze zich inzetten om juist de eenheid vast te houden:

Span U in om de vrede te bewaren. Het kost energie.

Het vraagt nederig zijn, geduldig zijn, kunnen luisteren en begrijpen,

Soms je ongelijk toe durven geven, sorry zeggen en elkaar verdragen uit liefde.

 

[#2] Hoe krijgen we die eenheid en hoe komt het dat we soms niet eensgezind zijn?

We zijn allemaal anders! Heel verschillend. Door wat je hebt meegemaakt.

Door waar je je goed bij voelt. Door je de dingen in je opneemt.

Door de weg die je in geloof gegaan bent en hoe je Jezus hebt leren kennen.

Door angsten die je ontwikkeld hebt, door verlieservaringen.

Het verschil wordt hier door Paulus benoemd als:

Ieder ontvangt genade, ontvangt gaven naar de maat waarin Christus die geeft.

Ieder in de gemeente heeft zijn eigen gaven, gaven die nodig zijn voor het lichaam.

Dat betekent ook dat iedereen verschillend is.

Ronald is wel ouderling geweest, maar hij gaf aan dat diaken hem beter ligt.

Bij Patrick hebben we de gaven als ouderling ontdekt, hij wordt geroepen en gaat het doen.

Wat gebeurt er veel in de gemeente en wat zetten veel mensen zich in.

Er is inzet vanuit het beamteam, jongeren zetten zich in, en anderen zetten zich in voor jogneren, voor commissies, als koster, kimo, heerlijke maaltijden worden gekookt, anderen als ambtsdragers. Iedereen kan wat anders goed.

En soms denk je: zo houden we de boel draaiende.

Maar dan doen we wel tekort aan wat kerk zijn is.

 

Want wat is het doel? Wat maakt ons een, wat bindt ons samen?

Gemeente zijn betekent lichaam van Christus zijn, levend lichaam!

Leven verbonden met Hem en leven vanuit de kracht van de opstanding.

Maar dan is het wel moeilijk dat Jezus zo ver weg is.

Het kan zomaar gebeuren dat we onze Heer uit het oog verliezen.

Dat we Hem vergeten in het dagelijks leven. Ook in het contact met elkaar.

Kerk zijn is niet: het samen gezellig hebben.

Kerk zijn is niet: heel veel weten over God en de bijbel.

Kerk zijn, christen zijn is verbonden zijn met de levende Heer.

Hem koning laten zijn in ons leven, Heer in ons hart, als de levende die er is.

Dat is wat uiteindelijk de eenheid en verbondenheid met elkaar moet geven.

 

[#3] Wat is er nu gebeurd? Jezus is opgestegen naar de hemel.

Paulus benadrukt zijn betoog met een beeld uit Psalm 68.

Psalm 68 is de gang van God door de geschiedenis.

Hoe Hij vanaf het begin opstaat, voorgaat en uiteindelijk heel de wereld leidt.

Hoe Hij de machtige God van heil is die je dag aan dag draagt.

Die de God van heil is mee wil gaan in de geschiedenis en voor zijn gemeente zorgt.

Daar zien we Hem als overwinnaar de bergtop beklimmen.

Paulus haalt het vers aan waar God zegenvierend opstijgt.

Denk aan David die de overwinning heeft behaald.

De vijanden worden als krijgsgevangen meegevoerd.

Zo heeft Jezus de duivel overwonnen en het kwaad verslagen.

De grote ruziemaker, die mensen tegen elkaar uitspeelt, is verslagen.

Straks vieren we hemelvaart: dan is Hij in de hemel, terwijl Hij ons niet vergeet.  

 

Als David, als de koning de overwinning behaalt deelt hij van de buit.

Aan het volk dat juichend hem als overwinnaar binnenhaalt.  

Bijvoorbeeld koeken of een deel van de buit: hij kan dat omdat hij gewonnen heeft.

Zo kan ook Jezus in zijn triomftocht gaven uitdelen.

Hij wil ons doen delen in de overwinning. Hij geeft zijn Geest, de gaven van de Geest.

Juist doordat Jezus is afgedaald, mens is geworden, gediend heeft,

Omdat Hij de minste is geworden, en gediend heeft als een knecht.

Omdat Hij de dood is in gegaan, voor onze zonden is gestorven,

kan Hij ook opstijgen naar de hemel en dan laat Hij ons als gemeente niet alleen.

Hij deelt de gaven uit. Hij wil daardoor met ons verbonden blijven.

 

[#4] Wat voor gaven geeft Hij dan?

We lezen een heel rijtje apostelen, profeten, evangelisten, herders en leraars.

Hij stelt mensen aan om Hem te leren kennen.

Mensen die daarbij helpen. Die gericht zijn om ons bij Jezus te brengen.

De apostelen waren oor- en ooggetuigen van Jezus optreden, die zijn allen overleden.

Sommigen zeggen: profeten waren er vroeger en evangelisten was ook iets uit Paulus tijd,

maar ik denk dat het nog steeds evangelisten zijn: brengers van de goede boodschap.

En profeten: in de zin van ‘moderne’ profeten: die Gods woord voor vandaag brengen.

Als ouderling en dominee heb je een herderlijke, pastorale taak.

Een taak tot ‘dienen’ letterlijk tot diaken zijn. Allemaal gaven!

Gegeven door God aan de gemeente.

 

Het betekent ook dat we op moeten passen dat we zeggen ‘ik kan wel zonder kerk’.

Ik las een preek van Calvijn en die zegt: als Jezus ons dit geeft,

moeten we er ook gebruik van maken. Dat er een gemeente is, dat er preken zijn.

Er waren ook in zijn tijd mensen die zeiden: dat hebben wij niet nodig.

Wij krijgen direct van de Geest wel direct aanwijzingen. Hij spreekt in ons hart.

Zij leefden met het idee dat zij wel wisten hoe het zat.

Dat waren de wederdopers, die in verzet tegen de Paus, heel de kerk lieten vallen.

Veel mensen vandaag zeggen: ik kan wel zonder gemeente en zonder kerk.

Maar dat is niet wat Jezus leert: Hij geeft de gemeente, Hij deelt gaven uit.  

Hij geeft herders, leraars die helpen om elkaar te dienen.

Die je toerusten en bemoedigen. Beperkte, zondige mensen, maar wel gezonden door God.  

Die zondaren willen wijzen op de vergeving.

Die eenzamen en zieken willen troosten vanuit de enige troost in leven en sterven.

Die gezonden aan willen sporen zich in te zetten.

Die willen leiden en zich in willen zetten om de kudde in vrede op weg te laten gaan.

Het is niet de bedoeling dat de leiders alles zelf gaan doen.

Ze zijn er voor de toerusting, de training. Het is een woord van soldaten dat hier klinkt.

Zoals er een militaire oefening kan zijn die kan helpen hoe men in de strijd op moet treden.

Zo oefenen wij ons, in de gemeente om elkaar te dienen. Sporen we elkaar aan.

 

[#5] Wat is dan het doel? Paulus noemt dat, dat je niet meer bent als een klein kind.

Dat je volwassen wordt, en zelf voor je keuzes staat.

Wat is dat belangrijk ook in de gemeente. Dat jongeren zelf Jezus leren kennen.

Zelf groeien in geloof en verantwoordelijkheid. Liefde krijgen voor Hem.

Dat je niet gelooft omdat je ouders het doen, het een vast kader geeft, je het gewend bent.

Maar omdat zelf Jezus leert kennen, zijn liefde voor jou, zijn genade.

Dat je weet dat je kostbaar bent in zijn ogen, dat Hij zich vernederde voor jou.

Dat Hij jou gaven wil geven: juist een diaken mag je helpen die te ontdekken.

Wat je bij kan dragen om anderen te dienen, anderen te helpen.

Dan ben je niet meer als een klein kind: die geen initiatief of verantwoordelijkheid neemt.

Maar dan ben je als een volwassene, die zelf keuzes maakt, zelf verbonden is.

Dan laat je je niet meer door van alles van de wijs brengen:

Het laatste boek, een artikel of een post op social media.

De laatste opvattingen, een gesprek met een anders-gelovige.

Want dan lijk je op een schip dat heen en weer deint op de zee.

Paulus had het net nog meegemaakt hoe angstig je je dan kan voelen!

Dan dreig je door elke golf om te slaan.

Je zult begrijpen dat mensen uit de tijd van Paulus makkelijk het geloof weer kwijt konden raken. Van de wijs gebracht kunnen worden. Ze hadden net nog andere goden gediend.

Al hun familie diende andere goden, hun leven liep gevaar als ze voor Christus gingen leven.  

Hij zegt: als je je laat toerusten en laat leiden dan sta je steeds steviger en vaster in je geloof.

Dan kunnen er moeilijke onderwerpen zijn: het eten van offervlees, wel of niet besnijden.

Wel of niet de sabbat houden, in die tijd. Hoe ga je om met vrouw in het ambt of homofilie in deze tijd. Onderwerpen die de gemeente toen en nu tot op het bot kunnen verdelen.

Die het schip van de gemeente kunnen doen schudden. Die veel vragen van de leiders.

En in de afgelopen jaren ook veel gevraagd hebben.

Toch mogen we blij zijn als er leiders zijn die Jezus woord willen volgen.

We geloven niet dat Jezus de paus plaatsvervanger hier op aarde aanstelt.

Hoeveel goeds een Paus ook kan leren en bij kan dragen aan vrijheid en eenheid.

We lezen hier dat God herders en leraars geeft. Jezus zelf kunnen we hier niet brengen.

Maar wel zijn onderwijs. Wat de apostelen gehoord en gezien hebben.

Dat hebben de apostelen verkondigd. Die apostolische leer mag steeds weer klinken.

 

[#6] Dan lezen we een mooie belofte, een weg die we op mogen gaan.

Als we de weg van de liefde gaan … als we ons aan de waarheid houden …

Dan zullen we door het kennen van de Zoon en door ons geloof

Verder groeien. Tot volle wasdom komen.

Tot de volheid van Christus.

Wat is dat een geweldige belofte en een duidelijke weg die Jezus wijst!

Ruzie maken, niet luisteren, vast zitten in je eigen gelijk is soms verleidelijk.

Maar Jezus wijst de weg van de vrede: wanneer wonen als gezin in vrede samen?

Als we de waarheid van Jezus vasthouden, maar dan wel in de houding van liefde.

Als we net als Hij de minste willen zijn, en de ander hoger achten.

Als we ons laten toerusten, trainen. En zo Jezus steeds meer toelaten in ons hart.

Dat zullen mensen dan ook aan ons merken, door onze toon, onze houding, onze liefde.

Evangelisatie: dat doe je het meest op de momenten dat je niet actief vertelt over het geloof. Nee, dat doe je op de momenten dat anderen zien hoe je in het leven staat.

Of je kan luisteren, kan dienen, kan helpen, kan liefhebben, eerlijk bent, sorry kan zeggen. Dan straal je uit dat Christus werkelijk in je hart is komen wonen en zijn waarheid je leven bepaalt.

 

Ik zei al: een duidelijke weg maar ook een duidelijke belofte!

Want als we zo Christus in ons laten wonen, zullen we uiteindelijk deel krijgen aan zijn volheid. Jezus die opgestegen is, die iets van zijn overvloed en liefde deelt. Die ons gaven geeft, wil ons uiteindelijk helemaal volmaakt maken. Doen wonen in zijn volheid.

Ik bouw op Jezus, anders niet; het is zijn bloed dat redding biedt.

Wie op Hem hoopt, wordt niet beschaamd;

Ook als de nacht mijn zicht vervaagt, toont Hij zijn liefde die mij draagt.

Al woeden stormen om mij heen, mijn anker rust in Hem alleen.

Ken je die rust, heb je Hem leren kennen: dan mag je straks ook zingen:

Wanneer Hij komt met luid geschal, weet ik dat Hij mij kennen zal.

Bekleed met zijn gerechtigheid ben ik van Hem in eeuwigheid!

Amen